همه ما هر از گاهی عصبانی می شویم ، عصبانیت یک احساس عادی و بخشی از انسان بودن است. معمولاً وقتی اتفاق می افتد که احساس می کنیم باید از خود محافظت کنیم یا احساس می کنیم که مورد حمله قرار گرفته ایم. بنابراین مهم است که چگونه به کودک خشمگین کمک کنیم.
برای سلامت هر انسانی بسیار مهم است که همه احساساتش شامل شادی ، غمگینی ، نگرانی ، ناراحتی و .. را بشناسد.
عصبانیت اغلب اولین احساسی است که در هنگام صدمه ، ترس و ناامیدی ، توهین ، بی احترامی ، گرفتاری یا فشار به ما دست می دهد و پس از آن خشم یک واکنش به آن احساس عصبانیت است.

شناخت احساس عصبانیت می تواند به کمرنگ شدن آن کمک کند

کمک به بچه ها برای شناسایی ، کشف و ابراز احساساتشان به مراتب زمان بر است اما این کمک به آنها برای واکنش مناسب در برابر طغیان های عصبانیت وظیفه والدین است. حرف زدن با فرزند شما می تواند بسیار مفید باشد اگر بدانید چگونه و چه زمانی باید انجامش دهید:

1.نسبت به عواطف کودکتان هشیار باشید.
2.هر نوع عواطفی را فرصتی برای صمیمیت و آموزش ببینید.
3.با همدلی به گفته های کودک گوش کنید و به احساسات او اعتبار ببخشید.
4.به کودک کمک کنید تا عواطفش را نام گذاری کند.
5.ضمن کمک به کودک برای حل مساله،حد تعیین کنید.

این مدل رفتارهای مراقبتی به فرزند شما آرامش می بخشد و همچنین به آنها کمک می کند تا زبان مورد نظر خود را برای گفتن آنچه احساس میکنند پیدا کنند.

مرزهای واضحی راجع به رفتار غیرقابل قبول تعیین کنید

همه ما به مرزهایی احتیاج داریم که آنها به ما کمک می کنند تا بدانیم چه رفتاری مناسب است و چه رفتاری نیست. وقتی احساس عصبانیت می کنیم ، تعیین محدودیت ها قبل از بروز خشم بسیار مهم است تا مطمئن شویم که همه افراد در امان هستند.

مرزهایی مانند مثالهای زیر می تواند کمک کننده باشد

ضربه زدن، پرتاب کردن، شکستن اشیاء یا بی احترامی ما به خود یا دیگران در هنگام عصبانیت ممنوع است.

سعی کنید فرزندان خود را در تنظیم این قوانین (هنگامی که آرام هستند) مشارکت دهید تا آنها را در ایجاد عواقب ناشی از رفتار خود درگیر کنید ، انجام این کار به این معنی خواهد بود که آنها بیشتر به قوانین احترام می گذارند.

هرگز سعی نکنید با کودکی که عصبانی است ، بحث کنید

هنگامی که عصبانیت اتفاق می افتد از صحبت کردن با او اجتناب کنید. کودکی که عصبانی است و کنترل خود را از دست داده است طبیعتا کنترل احساسات از دست او خارج می شود ،آن هنگام واقعاً زمان آن است که از گفت و گو فاصله بگیرد. تصدیق کنید که آنها ناراحت هستند و به آنها اطمینان دهید که تا زمانی که آرام شوند در کنار آنها خواهید ماند. صحبت کردن در مورد آنچه اتفاق افتاده است مهم است – اما صبر کنید تا کودک پس از حل و فصل خود هم راه حل هایی را پیدا کند.

به آنها کمک کنید تا فعالیتی را انتخاب کنند که عصبانیت را کاهش دهد:

به بالش فریاد بکشند (اگر تمایل به جیغ زدن دارند)
کوسن ، بالش یا کیسه بوکس را ضرب و شتم کنند (اگر تمایل به زدن دارند)
اما اگر پس از انجام تمام این راهکارها احساس می کنید فرزند و خانواده شما به پشتیبانی بیشتری احتیاج دارند ، از متخصص حرفه ای کمک بگیرید.

ترجمه و گردآوری : وارش رنجبر